Bijna nergens vind je zoveel mensen met een mening over iets als tussen de paarden. En bijna nergens zijn mensen er met zoveel overgave van overtuigd dat hun manier de allerbeste is. Sociale media en internet zijn enorm geschikt om te proberen andere mensen daar ook van te overtuigen en de volgende internet discussie is geboren…
Vertellen en schrijven over paarden vind ik echt heel leuk en ik loop dan ook al lang rond met het idee voor een serie blogs. En toch heb ik het heel lang uitgesteld. Heb ik wel wat nuttigs te vertellen? Er wordt al zoveel geblogd, gevlogd en gediscussieerd, voeg ik dan nog wel iets toe? Waarom zouden mensen iets van mij aannemen?
Weet je wat het is…Mijn manier van omgaan met paarden, van lesgeven en van rijden is zeker niet de enige manier en vast ook niet de beste. Ik werk met de kennis en ervaring die ik heb opgedaan in de loop der jaren. Ik heb geleerd van en met mijn paarden en leer nog iedere dag bij. Het enige wat ik kan doen is daarvoor open blijven staan, steeds wat nieuws of anders durven proberen en als het nodig is, mijn mening bijstellen. Dat ik nog steeds bijleer, hoeft gelukkig niet te betekenen dat iemand anders niks kan hebben aan mijn ervaringen uit het verleden. Dus daarom schrijf ik lekker toch!
Als er één punt is wat ik echt belangrijk vind, is dat het welzijn van onze paarden. Al onze paarden. Of ze nou op de manege werken, in de (top)sport lopen of recreatief gereden worden, ik vind dat alle paarden goed verzorgd en eerlijk gereden moeten worden. En als ik met het schrijven ooit één persoon kan helpen om fijner met zijn paard om te gaan of meer plezier te hebben tijdens het rijden, dan is dat voor mij de moeite al waard. Zijn we daarom niet allemaal ooit begonnen met rijden, omdat we paarden zo mooi en lief vinden? Omdat het zo’n machtig gaaf gevoel is als je al die kilo’s met nauwelijks meer dan je gedachten kan besturen?
Denk eens terug aan dat gevoel, van toen je net begon. Toen je je nog niet druk maakte om hoe het eruit zag, wat de mensen die toekeken van je dachten, of de figuren wel netjes waren of je sprongen hoog genoeg, de kleur van je dekje en het soort paard waar je op zat. Dat je gewoon blij was dat je erop mocht zitten en alleen maar daarvan genoot. Is dat niet wat we allemaal willen? Geloof mij nou maar, er zijn meerdere manieren om daar (terug) te komen. Doe wat bij je past. Doe wat bij je paard past! Hopelijk vind je in mijn blogs inzichten of tips die je daarbij helpen. Kan je die combineren met tips van anderen, doen! Iedere ruiter en ieder paard is anders. Lees, kijk, leer en vooral geniet!!
Liefs, Esther
