Stel, je bent aan het bellen met een vriendin en het lijkt wel alsof ze buiten in minstens windkracht 8 staat. Ruis, gekraak gerommel en ergens tussendoor hoor je haar nog praten. Halve zinnen, de woorden zijn moeilijk te verstaan. Ze vraagt je wat maar je hebt eigenlijk geen idee wat nou precies. ‘’Mm-mm” antwoord je maar en je vraagt of ze je kan appen omdat je haar nauwelijks kan verstaan. Lastig, vervelend, op die manier kan je geen gesprek voeren ook al wil je haar nog zo graag begrijpen.
Stel, je bent paard. Degene op je rug probeert je uit te leggen wat je moet doen. Jij vindt dat wel gezellig altijd, samen wat ondernemen dus je doet echt wel je best om het te begrijpen. Je voelt druk tegen je buik. Tegelijkertijd komt er wat meer spanning op de teugels, het lijkt wel alsof ze zich schrap zet. De bovenbenen beginnen ook een beetje te klemmen en ze het evenwicht gaat wat naar achteren. Oh, en een beetje naar links. Je twijfelt, moet je nou harder of zachter…je moet sowieso naar links! Oei, druk rechts in je mond. Toch niet. Nu krijg je een flinke tik en je schiet naar voren. Oh, naar voren dus. Pfiew. Dat was een moeilijke!
Hoewel een paard natuurlijk niet denkt of redeneert net zoals wij, vergelijk ik het gevoel wat je hem geeft als je onduidelijk bent in je hulpen vaak met ruis op de lijn als je iemand belt. Je kan je uiterste best doen iemand te verstaan maar als de ruis harder is dan het gesprek, lukt dat simpelweg niet. Als jij terwijl je een hulp geeft aan alle kanten wiebelt en van houding verandert of op en neer schuift in het zadel, moet je paard in al die chaos zien te achterhalen wat nou die ene hulp is waar hij wel op moet reageren. En in mijn ervaring, hoe minder reactie we krijgen van een paard, hoe meer ruis we gaan creëren. We worden drukker met ons lijf, de hulpen worden groter en daarmee worden we steeds onduidelijker. Nog minder reactie, grotere hulpen worden op den duur grovere hulpen en het eindigt met een gefrustreerde ruiter op een gefrustreerd paard. Weg begrip, weg communicatie. Heel jammer en niet nodig!
Wat kan je doen, heel simpel en toch heel moeilijk. Doe eens even niets. Helemaal niets. Alleen maar meezitten met je paard, voelen hoe hij zich beweegt. Check je lijf. Je balans. Je houding. Je ademhaling. Kijk eens rond. Geniet even van het uitzicht. En doe dan één ding. Echt maar eentje. Als je vooruit wil, geef been. En houd je hand eens bewust naar voren. Blijf rustig zitten, je hoeft hem niet doormidden te knijpen, hij voelt je toch wel. Geef die kleine hulp. Fluister in plaats van te schreeuwen. Wacht, voel en zodra je reactie krijgt, hulp los en belonen!! Braaaaf!! Je hebt een stapje gezet. Een stapje naar fijnere communicatie, naar eerlijker zijn tegen je paard.
Goed gedaan! En dan…volhouden. Niet te snel, te veel willen. Blijf consequent voor jezelf. Blijf rust bewaren, in je hoofd en in je lijf. Blijf vooral ook steeds belonen. Laat los zodra er reactie komt en focus op één ding. Je kan niet alles tegelijk. Die houding en die oefeningen, die komen straks wel weer. Daarvoor heb je een open lijn zonder ruis nodig. Een open communicatie en een paard dat je verstaat. Geniet van de kleine overwinningen, vergeet jezelf niet te belonen….
Wil je meer weten of heb je nog vragen? Stuur mij gerust een berichtje!
Veel rijplezier!
Esther
