Tijdens het rijden loop je voortdurend tegen verschillende problemen aan en de uitdaging is natuurlijk altijd om die weer netjes op te lossen en zo vooruitgang te boeken. Scheefheid, aanleuningsproblemen, je paard is te snel of juist te traag of die ene oefening die maar steeds niet wil lukken.
De meeste ruiters zijn, als ik zo eens om me heen kijk, echte aanpakkers. Doorzetters, doeners en vaak harde werkers. Prima eigenschappen die je in de paarden vaak ook goed kan gebruiken. Vooral als je je weer eens door weer en wind naar stal moet slepen om er dan achter te komen dat je lieftallige paard zijn nieuwe deken vakkundig heeft gesloopt, om maar eens wat te noemen. Maar, eenmaal op het paard zit die aanpakkersmentaliteit ons soms best wel een beetje in de weg. Het zorgt er namelijk voor dat we meteen beginnen met handelen, dat we meteen iets gaan doen en soms maak je het daarmee voor jezelf best wel een stukje lastiger dan nodig. Ik ga proberen je uit te leggen waarom ik daar zo over denk.
Ik neem als voorbeeld even een aanleuningsprobleem, je paard komt te hoog met zijn hoofd en gaat niet meer in aanleuning aan de teugel. Je kan dan als ruiter eigenlijk twee dingen doen. Je kan opmerken dat je paard zich sterk maakt, zijn hals en hoofd optilt en daar direct op inspelen. Je gaat dan werken aan je aanleuning, stelt je paard weer ronder in, laat hem weer nageven tot jij weer tevreden bent over zijn houding. Als het probleem terugkomt, herhaal je dit.
Maar….Had je wel echt een aanleuningsprobleem??? Mijn eerste vraag is nooit, hoe krijg ik de aanleuning weer goed of fijn. Wat ik mij altijd als eerste afvraag is dit; waarom doet hij zijn hoofd omhoog? Waarom wordt hij sterk? Waarom komt hij te diep?
Het antwoord hierop kan natuurlijk van alles zijn, dat ligt geheel aan de situatie en aan de combinatie. Het is dus heel belangrijk om kritisch te gaan kijken en voelen wat er gebeurde voor je aanleuning veranderde. Misschien viel je paard terug in tempo. Of viel hij naar binnen of juist over de schouder weg. Raakte je zelf soms uit balans? Stel dat in dit voorbeeld je paard een klein beetje terugkomt in tempo en daarbij wat activiteit verliest. In dat geval zal het paard een beetje meer op de voorhand gaan, spant hij de buikspieren niet meer aan, beweegt hij niet meer voldoende over de rug en zal daardoor vanzelf jouw aanleuning minder mooi worden. Heb je dan eigenlijk wel een aanleuningsprobleem? Ik denk van niet! Ik denk dat het verliezen van aanleuning een symptoom is van het daadwerkelijke probleem, namelijk een paard dat niet actief blijft. Moet je dan op dat moment energie besteden aan het hoofd weer op de goede plaats proberen te krijgen? Beter van niet. Het nare van symptomen is namelijk, dat als je ze negeert of onderdrukt, het probleem niet weggaat. Je krijgt er gewoon nieuwe symptomen voor terug. Als je enkel op die manier dingen blijft oplossen, rijd je eigenlijk van het ene issue naar het andere.
Wat je in dit voorbeeld wel kan doen, is je paard weer activeren, zorgen dat hij voldoende vanuit het achterbeen blijft bewegen en hem weer naar je hand toerijden. Zodra de activiteit hersteld is, zal je aanleuning ook weer in orde zijn en zolang de rest goed blijft, blijft je aanleuning dat ook. Dit is minder werk voor jou, maar scheelt ook frustratie. Als jouw paard keer op keer op keer omhoog blijft komen met zijn hoofd omdat jij telkens mist waar het probleem ontstaat en dat dus niet oplost, is het niet vreemd dat jullie allebei een beetje gefrustreerd raken op den duur.
Je kan in dit voorbeeld nog een stap verder gaan, dan stel je de vraag waarom komt mijn paard dan terug in tempo? Misschien is hij een beetje gespannen of blokkeer ik hem ergens in mijn houding of….Vul zelf maar in. Als dat het geval is en je kan daarmee aan de slag heb je echt een grote stap gezet in je training, dan kan je zelfs de oorzaak van het probleem wegnemen. Neem dus vooral de tijd om te denken, voordat je iets gaat doen. Probeer heel goed te voelen wat er precies gebeurt en voor je een hulp gaat geven, bedenk je wat je daarmee wil bereiken. Op die manier ga je minder doen, met meer effect!
Samengevat komt het erop neer dat ik in mijn rijden en mijn lesgeven continu de waarom vraag aan het stellen ben. Ieder probleem probeer ik te analyseren en zo snel mogelijk tot de kern te komen, om daar dan mee aan de slag te gaan. Vrijwel altijd betekent dit terugvallen op de allereerste beginselen. Correct op je paard zitten en daarna zorgen dat je paard recht en in balans kan bewegen. In de komende blogs ga ik hier verder op in en ga ik proberen je een aantal situaties en verbanden te laten zien die ik in de praktijk erg veel tegenkom. Het is een lastig onderwerp maar het is voor mij iets wat mijn kijken en mijn rijden wel wezenlijk veranderd (en verbeterd!) heeft en ik hoop jullie hiermee ook te kunnen helpen.
Liefs, Esther
