Altijd blijven werken aan de basis….Hoe vaak heb jij dat al gehoord? Menig instructeur maar ook menig topruiter benoemt de basis als allerbelangrijkst in je rijden en als iets waar je altijd op terug moet kunnen grijpen. Wat die basis dan precies is, blijkt vervolgens toch per persoon wel te verschillen. Wat mij persoonlijk opvalt is dat het wel heel erg vaak gaat over de basis van je paard en wat je paard dan allemaal moet kunnen. Ik denk dat je dan al een stap hebt overgeslagen. Volgens mij is er nog iets veel belangrijkers, namelijk jijzelf. Hoe zit jij op je paard en hoe werk je in? Hoe communiceer je met je paard? Dat is voor mij de basis om überhaupt te kunnen rijden en om een paard te kunnen trainen.
Ik zal eerlijk zijn, ik ben van mezelf niet gezegend met een hele mooie of goede zit. Ik heb niet zo’n lange benen, zou best een paar kilo lichter mogen zijn en die kilo’s blijven precies graag op mijn bovenbenen zitten. Daarbij ben ik ook geen groot talent en komt het er dus op neer dat ik er gewoon hard voor moet werken en moet blijven oefenen. Het echt goede nieuws hier is dat als ik het kan, iedereen het kan!
Heel lang lag mijn focus vooral op mooier zitten. Een stiller been, mooier rechtop zitten, het perfecte plaatje. Zonder beugels rijden, oefenen, oefenen, oefenen….het werd het altijd net niet. Hoe stiller en mooier ik wilde zitten, hoe meer ik begon te knijpen en hoe rechter ik wilde zitten, hoe minder stil ik zat. Frustrerend! Dat moest anders. De tips die ik her en der kreeg waren steeds gefocust op één bepaald onderdeel en kwamen nooit tot de kern van het probleem.
Twee dingen die mij enorm geholpen hebben wil ik met je delen omdat ik hoop dat ze jou ook zullen helpen. Ten eerste was dat het besef dat mooi zitten, niet hetzelfde is als correct of functioneel zitten. Iedereen is anders, ieder lijf is anders. Ik moest dus niet het plaatje na willen streven dat ik zag en bewonderde bij anderen, ik moest de juiste balans zien te vinden in mijn eigen lijf. Me bewuster worden van wat ik voel, van hoe ik functioneer en van hoe ik mijn lijf gebruik. Eigenlijk ging de focus van mooi zitten, naar correct inwerken en daar werden mijn paarden ontzettend vrolijk en werkwillig van.
Wat een hele leuke opsteker voor mij was in die periode, was om andere mensen op mijn paarden te zien rijden. Ik deed dat niet zo vaak, ik was altijd een beetje bang dat ze wat ‘stuk’ zouden maken, dat mijn paarden er minder fijn van zouden worden (herkenbaar voor sommigen misschien….?). Ik weet inmiddels dat ik me daar helemaal niet druk om moet maken omdat dat totaal niet het geval is. Een goed gereden paard kan daar namelijk prima tegen, het overgrote merendeel tenminste wel. Ze worden niet ineens vastgereden en ze zijn zeker niet ineens van alles vergeten ofzo. Tegenwoordig vind ik het dus best leuk om af en toe een van de paarden die ik rijd uit te lenen, vooral als dat betekent dat ik iemand bepaalde dingen kan laten voelen en diegene daar ook wat van opsteekt. Wat ik dus heel grappig vond, was dat op het moment dat ik iemand op mijn Z paarden liet rijden, die paarden echt heel veel gingen aanbieden uit zichzelf. Het was voor mensen heel erg moeilijk om een simpele volte te rijden of een arbeidsgalop, omdat zij continu te veel (zit)hulpen geven. Zo werd een volte in draf zomaar travers en een volte in galop een arbeidspirouette. Dat was dus best een fijne bevestiging dat de paarden wel degelijk fijn aan de hulpen stonden en dat ik ondanks dat ik nog altijd vond niet stil genoeg te zitten, wel op een effectieve manier hulpen kon geven.
Wat mij ook echt ontzettend veel heeft opgeleverd, zijn de lessen van Roos Dyson en Joker. Roos is gespecialiseerd in houding en zit en geeft clinics met het thema; Houding, Balans en Inwerking’. Joker is een zit-simulator waarbij je op een constructie van veren werkt aan je eigen balans en de manier waarop je je paard volgt in de beweging. Het werken op Joker maakt je ontzettend bewust van de manier waarop je zit en beweegt en geeft je hele fijne en directe feedback op alles wat je daaraan verandert. Het geeft je de kans om nieuwe dingen te voelen en te proberen zonder dat je paard er last van heeft maar ook zonder dat je zelf afgeleid raakt omdat je ook nog moet blijven rijden. Naast de nadruk op je eigen houding is ook de manier waarop je inwerkt iets wat veel naar voren komt in deze lessen. Heel vaak als iets heel moeilijk is, een bepaalde oefening die maar niet wil lukken bijvoorbeeld, komt dat omdat je onbewust je paard blokkeert of hem onvoldoende ondersteunt. Wat ik zo fijn vind is dat Roos nooit uitgaat van de benadering ´hij moet het maar gewoon doen, duw maar een beetje harder´ maar altijd kijkt naar hoe jij je paard beter kan helpen. Hoe jij duidelijker kan zijn, hoe jij hem beter kan begeleiden en hoe jij het makkelijker kan maken voor je paard. Dat sluit perfect aan bij hoe ik wil rijden en bij hoe ik zelf lesgeef. Start bij de ruiter, rijden op een manier die je paard begrijpt en altijd zorgen dat hij fysiek in staat is uit te voeren wat jij van hem vraagt.
Is mijn houding nu perfect, is het ´af´? Absoluut niet! Ik denk dat het nooit af zal zijn, ik zal altijd fijner, beter, stiller en ja, stiekem toch ook nog altijd een beetje mooier willen zitten. Maar de frustratie heeft plaatsgemaakt voor steeds meer motivatie om verder te trainen en dat trainen lukt met steeds meer besef en gevoel voor wat er gebeurt, wat er misgaat en hoe ik dat kan corrigeren. Voor mij persoonlijk is dat de basis van mijn rijden. Hoe zit ik op mijn paard en hoe geef ik mijn hulpen. Begrijpt hij mij, ben ik duidelijk, hoe maak ik het hem zo makkelijk mogelijk om de dingen uit te voeren die ik van hem vraag. Dat is de rode draad, dat is waar ik op teruggrijp als het niet lukt en dat ik waar ik altijd aan wil blijven werken. Basis, basis, basis…
Liefs, Esther
